بسم الله الرحمن الرحیم
دفتر مرجع عالیقدر حضرت آیت‌الله العظمی سیستانی (دام ظله)
سلام علیکم و رحمة الله و برکاته
در آستانۀ سالروز میلاد حضرت مهدی (عجل الله فرجه الشریف) در نیمۀ شعبان، از شما می خواهیم به این مناسبت فرخنده نظر مرجع عالیقدر را راجع به مسئولیتهای شیعیان اهل بیت (علیهم السلام) در زمان غیبت آن حضرت (سلام الله علیه) بیان نمایید.
بسمه تعالی
وظیفۀ همۀ مؤمنین (اَعزّهم الله تعالی) این است که همواره این نکته را در ذهن خود داشته باشند که حضرت مهدی (علیه السلام) از جانب خداوند سبحان، امام منصوب بر آنان در این عصر می باشد ولی حکمت الهی اقتضا کرده است که تا زمان اجازۀ ظهور از دیده ها پنهان بماند.
بنابراین بر آنان است که علاوه بر وجوب شناخت آن حضرت و اعتقاد به وی و اظهار مودّت به ایشان، بسیار به یاد او باشند و در خلوت و مجالس خود از دعا برای وی غفلت نورزند و به برپایی مراسمی که نام او و پدران آن حضرت (علیهم السلام) را زنده نگه می دارد و از ظلمی که ستمگران بر آنان کرده اند، یاد می‌شود همت گمارند.
و رنج آن حضرت (علیه السلام) از مشاهدۀ ستم و تباهی فراگیر در زمان غیبت و مراتب شوق ایشان به ظهور برای اصلاح انحرافهای دینی و برپایی عدالت در میان بندگان خدا را در خاطر داشته باشند.
و بدانند که همۀ آنها مورد توجه و اهتمام آن حضرت هستند که از پدر و مادر به ایشان مهربانتر و اوضاع و احوال ایشان برای وی بااهمیت است و به دعا برای آنان و عنایت به ایشان تعهد دارد و شایسته است که برای برآورده شدن نیازهای خود و برطرف شدن مشکلات به جایگاه آن حضرت توسل جویند.
و باید منتظر تشریف فرمایی آن حضرت باشند و برای اینکه با ظهور وی فرجی برای ایشان و همۀ امت حاصل شود دعا کنند و با بصیرت و یقین و پیروی درست خود را مهیّا سازند.
و در پیروی و جلب رضایت ایشان و پرهیز از معصیت و ناخشنودی وی بسیار بکوشند که پیروی از آن حضرت اطاعت از خدا و رضایت ایشان مایۀ خرسندی خدای متعال است کما اینکه نافرمانی و ناخشنودی ایشان هم به مثابۀ سرپیچی در برابر خداوند و ناخشنودی او است.
پیروی از آن حضرت (علیه السلام) با پاسداری از مراتب ایمان و اعتقاد درست و آموختن وظایف شرعی که خداوند سبحان و پیامبرش (صلی الله علیه و آله) و ائمۀ طاهرین (علیهم السلام) به آن فرمان داده اند و عمل به آن و مراقبت از آن و تزکیه و تهذیب نفس بر اساس آنچه از جانب آنان وارد شده است و پذیرفتن اندرزها و پیمودن راه آنان حاصل می‌شود.
هر مؤمنی باید با رفتار و اخلاق و منش خود مایۀ زینت آنان باشد نه این که مایۀ سرشکستگی آنان شود. پس بر همگان لازم است که به آموزه های این شریعت والا؛ اعم از انجام فرایض و ترک گناهان و بدکرداریها و آراستگی به اخلاق شایسته ای همچون خوشخویی، پرهیز از آزار دیگران، پاکی گفتار و ظاهر و رفتار و دستگیری از بینوایان و فقیران و یتیمان و درماندگان و نیکی به والدین و صلۀ رحم پایبند باشند که اینها مایۀ خرسندی خدای سبحان و پیامبرش (صلی الله علیه و آله) و خشنودی امام (علیه السلام) و موجب خیر دنیا و آخرت است.
در زمان غیبت مؤمنان بر اساس دوستی میان خود باید یکدیگر را با نیکی و تقوا یاری دهند و به حقیقت و صبر سفارش کنند و از چنددستگی و تفرقه و کینۀ بر یکدیگر بپرهیزند.
و ثروتمندانی که خداوند به زندگی آنان وسعت بخشیده است باید با پرداخت حقوق شرعی و دیگر وظایفی که در حالات اضطرار پیش می آید و اقتضای اصول نیکوکاری است به یاری فقرا و نیازمندان و مستضعفان و درماندگان بشتابند چرا که هر کس یکی از دوستداران آن حضرت را یاری دهد گویا شخص ایشان (علیه السلام) را یاری داده است زیرا همۀ آنان عیال او هستند اما ارادۀ خداوند سبحان به غیبت آن حضرت تا زمانی نامعلوم تعلق گرفته است.
و وظیفۀ همه این است که از افتادن در شبهه های گمراه‌کننده و فتنه های ویرانگری که در غیبت آن حضرت پدید می آید برحذر باشند و بدترین آنها آن است که باورهای مردم را سست کند تا آنان از حوزۀ دین یا دایرۀ ولایت ایشان (علیهم السلام) گمراه شوند.
یکی از آنها افتادن در دام کسانی است که با ادعای نیابت خاص امام و ارتباط دائم با ایشان تعالیم خاصی را از آن حضرت (علیه السلام) نقل می‌کنند اینان راهزن عقیدۀ دیرین شیعیان در رجوع به اهل بیت (علیهم السلام) هستند همان وظیفۀ تردیدناپذیری که بر اساس سیرۀ مؤمنین در طول دوازده قرن از غیبت آن حضرت در این مذهب جریان داشته و آن حضرت (علیه السلام) دوستان و شیعیان خود را در هنگام روبه‌رو شدن با شبهه‌های دینی با رعایت و ملاحظۀ مراتب علمی به رجوع به فقهای عادل پرهیزکار شیعه که از سنت و هدایت ائمه (علیهم السلام) پیروی می‌کنند فرا خوانده است چرا که آنان حجت وی بر مردمان هستند و او خود حجت خداوند بر همگان.
از دیگر بدعتهای ویرانگر فراخوان به پیروی از هر مطلب منسوب به ائمه (علیهم السلام) است بدون شناخت و تخصص لازم در نقد و بازشناسی متون که نتیجه اش این است که افراد ناآشنای به احادیث و اصول نقد و بازشناسی نصوص دینی جایگزین علمای عامل متخصص در این زمینه شوند.
یکی دیگر از بدعتهای ویرانگر انکار اصول دین و امور ثابت آن با القای هرگونه شک و شبهه است و نباید کسی که عمل به دستور‌های دینی برای وی دشوار است به انکار یا تردید در آنها بپردازد زیرا آن که نافرمانی کند تنها یک گناه دارد اما کسی که به انکار و تردید رو بیاورد مرتکب دو گناه شده است.
و باید از توهّمات مربوط به تعیین وقت ظهور حضرت (علیه السلام) و چیزهایی که به منزلۀ آن است از جانب هر کسی که صادر شده باشد اجتناب کنند چرا که نهی مؤکدی از این کار به عمل آمده و بر دروغ دانستن این ادعاها تأکید شده است و در تاریخ تجربه های متعددی از این پندارها وجود دارد که نادرستی و موهوم بودن آنها نمایان گردیده است.
مؤمنین باید بدانند که رعایت این نکته ها برای انتظار آن حضرت (علیه السلام) دلیل صداقت کسانی است که آرزوی درک محضر امام (علیه السلام) و فرمان بردن از وی و یاری دادن به او را دارند و هر که در این امر صادقانه رفتار کند حتی اگر خداوند بر اساس مقدّرات خود درک زمان حضور را نصیب وی نفرماید با کسانی که آن حضرت را درک کرده اند و از ایشان فرمان برده اند و ایشان را یاری داده اند محشور و از پاداش آنان بهره مند است و این رستگاری بزرگی است.
اللهم إنّا نَرغب إلیک فی دولة کریمة تُعزّ بها الإسلام و أهله و تُذلّ بها النفاق و أهله و تجعلنا فیها من الدعاة إلی طاعتک و القادة إلی سبیلک و ترزقنا بها کرامة الدنیا والآخرة.
اللهم صلّ علی ولیّک الحجة بن الحسن صلاة نامیة تامة زاکیة أفضل ما صلّیت علی أحد من أولیائک اللهم کن له ولیاً و قائداً و حافظاً و ناصراً حتی تسکنه أرضک طوعاً و تمتعه فیها طویلاً.
اللهم هَب لنا رأفته و رحمته و دعاءه و خیره ما ننال به سعةً من رحمتک و فوزاً عندک إنک علی کل شیء قدیر.
برگرفته از سایت رسمی حضرت آیت الله سیستانی (مدّ ظلّه العالی)
https://www.sistani.org/persian/
اترك تعليق