خطبه دوم نماز جمعه کربلاء به امامت سید احمد الصافی در تاریخ یکم جمادی الاول 1439 هـ. مطابق با 29 دی 1396
برادران و خواهرانم، برخی مطالب مربوط به ایثارهای مردم عراق را برای شما می گویم.
درابتدا برای شما روشن است که مردم از گروه های مختلفی تشکیل شده اند به این معنا که خداوند تعالی در این جهان ملتها و قبایل مختلفی را آفریده و هر ملت و قبیله ای نیز ویژگی خود را دارد و هر سرزمینی چارچوبهای کلی وجود دارد که بر اساس آن بر مردم حکومت می شود، همچنین در هر حالتی اصولی وجود دارد و ملتها در ایثار و ایثارگری با یکدیگر تفاوت دارند یعنی سطح ایثار ملتها با هم تفاوت دارد.
من معتقدم سهم ما به عنوان ملت عراق از این ویژگی سهم بزرگی است. اما چیزی که می خواهم به صورت گذرا و خیلی سریع به آن اشاره کنم، این است که جانفشانی این ملت بسیار زیاد است، ملتی که خونهای بسیاری داده و زمانی که به جزئیات اتفاقات می پردازیم، می بینیم که به شکل متوالی کشته می دهد. تا این لحظه می بینیم که این سریال خونین ادامه دارد و این ایثار مردم عراق است، من اکنون از بُعد مثبت به مسئله نگاه می کنم، در واقع تا زمانی که مطلب خوب روشن نشود، صحبت درباره اینکه چه کسی یا کسانی مسئول هستند؛ مطرح نیست.
من از بُعد مثبت آن صحبت می کنم، این مردم بزرگوار بخل نمی ورزند یعنی در بیشتر موقعیتها و همین روزهای اخیر حضور داشتند و این اتفاق هر سال تکرار می شود و شما می بینید که مردم عراق به عنوان مثال در مراسم اربعین داراییهای خود را می بخشند، جامعه عراقی جامعه ای است که می بخشد و بخل نمی ورزد چه از نظر مالی و چه جانی و در رأس این ایثارها مبارزه مردم با فتنه داعش قرار دارد. این مردم فتنه داعش را از بین بردند و در خاک دفن کردند. این ایثار گرانقدر حقی بر گردن ماست، اگر این مردم مطمئن نبودند که این فتنه تنها با خون آنها و جان فشانیهایشان پایان می یابد و از بین می رود، جان خود را نمی بخشیدند زیرا جان، عزیز و شیرین است اما همین جان شیرین در حمایت از وطن و باورها ارزش خود را از دست می دهد و هدیه می شود.
سوالی که ما با آن مواجه هستیم این است که آیا این ایثار گرانقدر نیاز به وفای به عهد محکم ندارد؟ این ایثارها در مسیری است که با خون ترسیم شده و کشور از خون جانفشانها سیراب شده است. اما این امر نیازمند وفاداری کسانی است که این وضعیت را مشاهده می کنند. مواردی هست که ما باید به آنها افتخار کنیم، ملتی که شهید می دهد ملتی زنده است و در مقابل، ملتی که به شهداء احترام نمی گذارد ملتی مرده است.
ما شهیدانی را در راه وطن دادیم پس ملتی زنده هستیم. ما باید برای ادامه یافتن این زندگی به پاس آن خونها به این جان فشانیها احترام بگذاریم.
شهیدان به ما نیاز ندارند بلکه ما نیاز داریم که احساس کنیم زنده ایم ما به عنوان ملت عراق باید به این خونها و پیکرهایی که برای حفظ این سرزمین فدا شدند؛ احترام بگذاریم. برادرانم من به همین خاطر درباره مسئولیت مردم صحبت می کنم.
من می گویم باید این خونها حفظ شوند. باید این پیکرهایی که شاهدانی عادل برای آنچه رخ داده هستند و ما آنها را شهدایی زنده می خوانیم؛ حفظ شوند، منظورم جانبازان هستند، کسانی که هر زمان به آنها می نگریم باید بیشتر احساس افتخار کنیم نه اینکه فقط به راه آنها معتقد باشیم و کاری جهت تداوم این مسیر انجام ندهیم بلکه باید برای آنها تلاش کنیم.
بنابراین ساکنان بزرگوار استانها باید به شهدا و جانبازان خود افتخار کنند. هر استانی باید به این عزیزان افتخار کرده و استان را به نام و یاد آنها مزین کند، نباید ظلمی در حق این افتخارات صورت بگیرد. بلکه نام آنها باید همواره در جلوی چشم ما باشد. من باید به خانواده های بزرگوار این شهیدان احترام بگذارم و ما به عنوان ملت باید مراقب باشیم و تمامی آنچه را که برای ساخت یک زندگی کریمانه برای این خانواده ها لازم است؛ فراهم کنیم.
ما باید در راستای کاستن درد و رنجهای جانبازان با یکدیگر همکاری کنیم، امروز چهره های فرهنگی باید قلمشان را به کار گیرند و درباره این افتخارات و ذخائر بنویسد. پزشکان باید توجه ویژه ای به بهبود وضعیت این افراد و کاهش درد و رنج آنها نشان دهند. برادران عزیز خدا به شما جزای خیر دهد در زمانی که میدانهای نبرد به شما نیاز داشت، کوتاهی نکردید اما این راه ادامه دارد هنوز برای کاهش رنج و مشکلات این افراد به شما نیاز هست.
برادرانم ما گاهی مجبور می شویم به این مساله اشاره کنیم می دانید چرا؟
زیرا ما در موارد نیاز به کمال فداکاری و از خودگذشتگی تنها این افراد را دراطراف خود یافتیم، ما مشاهده کردیم که آنها جان خود را فدا کردند و زبان حالشان این بود که هیچ پاداش و قدردانی نمی خواهند. فداکاریهای آنها برای کشور و خداوند تعالی خالصانه بود حق آن است که ما از آنها غافل نشویم و هیچگاه فراموش نکنیم که همواره باید تلاش کنیم نه اینکه فقط بگوییم، ما باید هر کاری که از دستمان بر می آید؛ انجام دهیم. همه آنها بر گردن ما حق دارند. هر بار که نعمتی را مشاهده می کنیم باید آنها را به یاد آوریم، اینها جانفشانی و ایثار کردند، رفتند و شهر خود را رها کردند تا کشور از خطرات در امان و آسایش بماند و انسانهای شریف کشور محفاظت شوند آنها به خاطر ما رفتند و از آنها خانواده ها و فرزندانشان باقی ماندند ما برای آنها چه کاری کردیم؟ زمانی که می خواهیم از افتخارات کشور بگوییم، از شهداء و جانبازان یاد می کنیم. آنها کسانی بودند که لبخند و شادی را به چهره مردم بازگرداندند، آنها همان کسانی هستند که از کشور محفاظت کردند و نباید فراموش شوند.
مردم ما مردمی بخشنده هستند و این بخشش به وفاداری بیشتری نیاز دارد و ان شاء الله که خداوند همه ما را از وفاداران به این فرزندان قرار دهد.
از خداوند تبارک وتعالی می خواهم که همه ما و شما را از نعمت امنیت، وفاداری و سلامت بهره مند کند و تمامی خوبیها را در کشور ما جاری سازد، آخرین دعایمان هم این است، سپاس مخصوص الله پروردگار دو جهان است، خداوندا درود فرست بر محمد و خاندان پاک و مطهرش.
اترك تعليق